Het zal je maar gebeuren. Maak je een buitensporig persoonlijk drama mee en de dader gaat met je tragedie aan de haal.
Dat gebeurt nu met de in 2005 ontvoerde Claudia Melchers.
Op een avond is deze vrouw, nadat ze enkele uren daarvoor telefonisch is bedreigd, door drie mannen uit haar woning ontvoerd. Haar twee kleine kinderen en haar buurman, die ze had gebeld na de dreigementen, stonden erbij en keken ernaar. Eerder die avond had ze haar partner en een goede vriend in paniek gebeld maar deze namen de telefoon niet op. De buurman wel.
Terwijl buurman gekneveld toekeek werd zij in een kist het huis uitgedragen. Voor de volledigheid van het verhaal; er werd300 kilo cocaïne geëist als losgeld.
Zo’n vreemde eis tot losgeld werpt natuurlijk vragen op en in plaats van slachtoffer wordt je dan verdacht (of althans, haar rijke vader) van cocaïnehandel.
Buiten alle twijfelachtige feiten om, al zou je vader betrokken zijn bij ongure zaakjes (die overigens niet waar bleken te zijn) en al wekt het argwaan dat je goede vrienden en buurmannen belt als je in paniek bent en niet de politie, de confrontatie dat degene die jou van je vrijheid heeft beroofd vervolgens een boek gaat schrijven over jouw ontvoering, is pas echt een buitensporig drama.
De ontvoerder Izaan Imiralam Moeniralam, die in het programma Pauw en Witteman grijnzend zijn verhaal mocht komen doen, heeft tijdens zijn gevangenschap een nieuwe gave ontdekt. De gave van het schrijven. Hij heeft een paar jaar kunnen nadenken over zijn boek. In oktober 2007 is hij veroordeeld tot tien jaar cel voor de ontvoering. Opmerkelijk detail is dat hij drie en een half jaar (!) later weer op vrije voeten is en in het programma van P&W ruimte krijgt om zijn boek over de ontvoering, gijzeling en afpersing van Claudia Melchers aan de man te brengen.
Buiten het feit dat het mij verbaast dat iemand die een straf van tien jaar voor zo’n ernstig misdrijf krijgt, na amper vier jaar alweer vrolijk rondloopt, begrijp ik niet waar die man het lef vandaan haalt om er ook nog een boek over te schrijven.
Inmiddels wordt in twijfel getrokken of het boek daadwerkelijk is gedrukt, maar de VARA heeft het manuscript in handen, dus Moeniralam heeft er in elk geval een paar weken flink zitten zweten op zijn verhaal.
Toen ik het hoorde was het eerste dat in mij opkwam; schaamteloos.
Schaamteloos om een onschuldige vrouw, in haar eigen vertrouwde omgeving, voor de ogen van haar kinderen weg te sleuren, in een kist te stoppen en haar mee te nemen. Schaamteloos, om iemands vrijheid en leven op gelijke voet te stellen met300 kilo cocaïne. Schaamteloos, om vervolgens een boek te schrijven over je gruwelijke daad. Schaamteloos, om haar en allen die haar dierbaar zijn, door het schrijven van een boek wéér te confronteren met die angstaanjagende gebeurtenis die zij met man en macht proberen te vergeten en te verwerken.
Schaamteloos, omdat een meedogenloze ontvoerder na zijn misselijkmakende daad ook nog een slaatje probeert te slaan aan het leed dat hij heeft veroorzaakt.
Schaamteloos, dat een publieke zender een platform heeft geboden aan deze gewetenloze misdadiger.
Dat gebeurt nu met de in 2005 ontvoerde Claudia Melchers.
Op een avond is deze vrouw, nadat ze enkele uren daarvoor telefonisch is bedreigd, door drie mannen uit haar woning ontvoerd. Haar twee kleine kinderen en haar buurman, die ze had gebeld na de dreigementen, stonden erbij en keken ernaar. Eerder die avond had ze haar partner en een goede vriend in paniek gebeld maar deze namen de telefoon niet op. De buurman wel.
Terwijl buurman gekneveld toekeek werd zij in een kist het huis uitgedragen. Voor de volledigheid van het verhaal; er werd
Zo’n vreemde eis tot losgeld werpt natuurlijk vragen op en in plaats van slachtoffer wordt je dan verdacht (of althans, haar rijke vader) van cocaïnehandel.
Buiten alle twijfelachtige feiten om, al zou je vader betrokken zijn bij ongure zaakjes (die overigens niet waar bleken te zijn) en al wekt het argwaan dat je goede vrienden en buurmannen belt als je in paniek bent en niet de politie, de confrontatie dat degene die jou van je vrijheid heeft beroofd vervolgens een boek gaat schrijven over jouw ontvoering, is pas echt een buitensporig drama.
De ontvoerder Izaan Imiralam Moeniralam, die in het programma Pauw en Witteman grijnzend zijn verhaal mocht komen doen, heeft tijdens zijn gevangenschap een nieuwe gave ontdekt. De gave van het schrijven. Hij heeft een paar jaar kunnen nadenken over zijn boek. In oktober 2007 is hij veroordeeld tot tien jaar cel voor de ontvoering. Opmerkelijk detail is dat hij drie en een half jaar (!) later weer op vrije voeten is en in het programma van P&W ruimte krijgt om zijn boek over de ontvoering, gijzeling en afpersing van Claudia Melchers aan de man te brengen.
Buiten het feit dat het mij verbaast dat iemand die een straf van tien jaar voor zo’n ernstig misdrijf krijgt, na amper vier jaar alweer vrolijk rondloopt, begrijp ik niet waar die man het lef vandaan haalt om er ook nog een boek over te schrijven.
Inmiddels wordt in twijfel getrokken of het boek daadwerkelijk is gedrukt, maar de VARA heeft het manuscript in handen, dus Moeniralam heeft er in elk geval een paar weken flink zitten zweten op zijn verhaal.
Toen ik het hoorde was het eerste dat in mij opkwam; schaamteloos.
Schaamteloos om een onschuldige vrouw, in haar eigen vertrouwde omgeving, voor de ogen van haar kinderen weg te sleuren, in een kist te stoppen en haar mee te nemen. Schaamteloos, om iemands vrijheid en leven op gelijke voet te stellen met
Schaamteloos, omdat een meedogenloze ontvoerder na zijn misselijkmakende daad ook nog een slaatje probeert te slaan aan het leed dat hij heeft veroorzaakt.
Schaamteloos, dat een publieke zender een platform heeft geboden aan deze gewetenloze misdadiger.
© Debby van den Bergh maart 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten