dinsdag 14 juli 2015

De macht van monster Monsanto

Wat mij de laatste tijd opvalt en verbaast, is het feit dat we van de ene op de andere dag onze verontwaardiging over een onderwerp kwijt lijken te zijn. Dat zal niet voor iedereen gelden, maar ik lees vrij weinig over bootvluchtelingen en de daarmee gepaard gaande verontwaardiging. Is het probleem dan opgelost? Nee, helaas niet, maar er zijn zoveel zaken waar we ons druk over maken dat de intrieste berichtgeving over bootvluchtelingen alweer oud nieuws is.
Zo ook de ergernissen over de graaicultuur. Als bekend wordt dat er wéér onterecht een vette bonus cadeau is gedaan aan iemand die die vette bonus niet alleen niet nodig heeft, maar ‘m zeker ook niet heeft verdiend, dan ontstaat er een lawine aan verontwaardigde reacties op social media. Maar na een paar dagen zwakt dat af en gaan we over tot de orde van de dag, die vooral bestaat uit smartphones, I-pads en series kijken op Netflix. Tot de volgende ergernis. Niet dat er geen bewegingen gaande zijn die oproepen om onze krachten als burgers te bundelen; maar de verontwaardiging blijft nog net effe niet lang genoeg nagalmen om collectief tot actie over te gaan.
Nieuwsberichten die bij mij verontwaardiging oproepen gaan over het bedrijf Monsanto. Het Amerikaanse miljardenbedrijf Monsanto is al jaren bezig om in Europa patenten te krijgen op groenten en zaden. Niet alleen geld speelt hier een belangrijke rol;  vooral onze gezondheid.
Op 8 juli jl. is in het Europees Parlement na stemming besloten de onderhandelingen over het vrijhandelsverdrag TTIP door te laten gaan. Voor zover ik deze materie begrijp, is dit goed nieuws voor Amerikaanse bedrijven zoals Monsanto, en slecht nieuws voor ons.
Als er een vrijhandelsverdrag komt (en gezien de macht van en druk die Amerika uitoefent is dat niet ondenkbaar), dan wordt de im- en export eenvoudiger. Amerikanen willen bijvoorbeeld producten op onze markt brengen die nu nog verboden zijn. Zoals chloorkippen (kippen gewassen in chloor om bacteriën te doden, nu verboden in Nederland), hormoonvlees en genetisch gemodificeerde gewassen. Daarnaast willen ze ook gaan boren naar schaliegas, hetgeen ook verboden is in Europa.
Maar nog even over die genetisch gemodificeerde gewassen, je zou er zo overheen lezen.  Klinkt ook erg oninteressant, maar ik zal er een voorbeeld van geven.
Neem broccoli. De Europese regelgeving omzeilend, heeft Monsanto patent weten te leggen op deze groente die van zichzelf zoveel gezonde eigenschappen heeft dat het wordt aangeraden het regelmatig te eten.
Monsanto heeft echter andere plannen. Ze bewerken de genetische eigenschappen van broccoli dusdanig dat deze resistent wordt voor het sterke landbouwgif glyfosaat. Maar waarom zou je in hemelsnaam groenten immuun maken voor landbouwgif? Dat is toch tegenstrijdig?
Dat zou betekenen dat je méér gif nodig hebt om de groente tot groei te laten komen. Toch?
Ja, dat klopt. Na genetische manipulatie is er meer gif nodig. Meer glyfosaat. Glyfosaat is een bestrijdingsmiddel dat op de markt is gebracht onder de naam Roundup. Zo giftig dat het wordt afgeraden om je tuin er onkruidvrij mee te maken als er ook huisdieren rondlopen.
Goh. Van deze Roundup wordt dus dadelijk héél veel over ons struikje broccoli gespoten, want anders krijgen ongedierte, onkruid en ziekten vrij spel. Maar door wie wordt Roundup eigenlijk gemaakt?
Monsanto dus. Wat een toeval. Dus Monsanto maakt dankzij het patent de groente broccoli resistent voor gif, zodat er meer gif nodig is. Ja, inderdaad, Monsanto’s gif Roundup. En daar verdienen ze uiteraard erg veel geld mee.
Maar waarom hebben onze vertegenwoordigers in het Europees parlement de onderhandelingen over het vrijhandelsverdrag, dat deze wantoestanden mogelijk gaat maken, dan niet tegen gehouden? Wij mogen er toch vanuit gaan dat zij, door ons gekozen, waken over onze  gezondheid, die van onze kinderen en onze kleinkinderen? Helaas, er was een meerderheid die vóór heeft gestemd op deze toekomstige verkrachting van ons milieu. Het economische belang kreeg voorrang op onze gezondheid van VVD, CDA, D66, SGP en Christenunie. PVV onthield zich van stemming, die heeft geen mening.
Als bedrijven als Monsanto de kans krijgen, en die kans is angstaanjagend groot, dan blijkt wederom dat de mens in staat is tot zelfvernietiging. En ik zou bijna denken, ‘dat is misschien maar beter ook’.
Misschien moeten we dit keer maar eens níet overgaan tot de orde van de dag.


© juli 2015 Debby van den Bergh

dinsdag 23 juni 2015

Je kent me niet



Je denkt me te kennen
je kent me niet

Ik ben slechts de schaduw
van hetgeen je ziet

Ik ben nevelig verlangen
vervlogen genot

Ik ben het verleden
ik ben het lot

Ik ben wie ik nooit was
nooit zal zijn

Een onbereikbare top
een angstwekkend diep ravijn

Ongrijpbaar, onbeminbaar
een hunkerende ziel

Ik ben het die steeds struikelde
maar uiteindelijk nooit viel


(c) Debby van den Bergh


dinsdag 7 mei 2013

Vrijheid van meningsuiting

Soms moet ik informatie die tot mij komt even laten bezinken voor ik er iets mee kan of wil. Om die reden wil ik met terugwerkende kracht iets met u delen dat mij al enige tijd dwars zit.
Vorige week dinsdag, op Koninginne- en kroningsdag, zat ik laat op de avond naar Pauw en Witteman te kijken. In het programma was natuurlijk aandacht voor de kroning en ook voor de republikeinse activiste Joanna van der Hoek. Joanna had ten tijde van de balkonscene op de Dam een stuk karton opgehouden met de tekst ‘ ik ben geen onderdaan’.
Joanna is om die reden opgepakt en een paar uur vastgezet.
Tot mijn verbazing werd Joanna in P&W neergezet als iemand met een bijna grappige republikeinse afwijking, zo iemand waar er gelukkig maar een paar van rondlopen. Of zoals Sonja Barend schamperde: “Anderhalve man en een paardenkop, dus waar maken we ons druk om?”  Er werd volledig voorbijgegaan aan het feit dat deze dame de mond is gesnoerd op een on-Nederlandse, intimiderende wijze door de politie, je grootste vriend. De heren Pauw en Witteman zaten er minzaam glimlachend bij en benadrukte nog maar eens wat een prachtige kroningsdag het was.
Ach. Ik ben gaan slapen. Er zijn wel meer programma’s waar ik een kritisch geluid van verwacht als het gaat om het beperken van onze vrijheid van meningsuiting (al dan niet op een kroningsdag) en die zich niet laten verleiden tot het zwelgen over ons koningspaar, want ineens bleek heel Nederland koningsgezind te zijn en is prinses Beatrix nog nét niet heilig verklaard. Nee, ik ben geen antimonarchist. Ik ben wel wars van hypocrisie en zou daarnaast graag zien dat ons koningshuis  – net als ik én de rest van Nederland- zichzelf zou kunnen bedruipen.
Drie dagen later, weer P&W. Dit keer mag schrijfster Heleen van Royen haar nieuwe boek komen promoten. Dat kan. Dat ook nu de heren Pauw en Witteman vervallen in oppervlakkig geneuzel is zonde van de zendtijd maar ja, Heleen van Royen moet haar boek kunnen verkopen en wellicht dat hier andere belangen op de loer liggen. Dan begint mevrouw van Royen over de snapshots die zij afgelopen jaren met haar mobiele telefoon van zichzelf heeft gemaakt (bij voorkeur met zo min mogelijk kleding aan). Van deze niemendalletjes wordt nu een expositie gemaakt en er komt een boek van. Begrijpelijk, want volgens Van Royen zijn de snapshots niet zomaar kiekjes, maar gaat het om conceptuele kunst. Conceptuele kunst. O. En de heren P&W? Zij glimlachen, maken kritiekloos een dolletje en zullen de schrijfster ongetwijfeld weer uitnodigen als haar Kiekjesboek gepromoot moet worden. Het was net alsof ik naar RTL Boulevard zat te kijken.
Ach. Ik ben gaan slapen. Nog even de twijfel of ik via de spiegel een snapshot van mezelf zou maken; ik bedrijf ook graag conceptuele kunst, maar heb er van afgezien.
Eergisteren was het 5 mei. Bevrijdingsdag. Op een zonovergoten Malieveld in Den Haag genoot ik, zittend op een stoffige grasmat, samen met mijn liefje van elkaar, van de zon, en van een klef patatje met mayo die we wegspoelden met een lauw biertje; de perfecte ingrediënten voor een kortstondig moment van opperst geluk. Ik zag duizenden mensen zitten, lopen, lachen, genieten en volledig zichzelf zijn. Bij de uitgang stond een man vreedzaam te demonstreren, hij hield een stuk karton op met een tekst die als strekking had dat de politiek niet te snel asielzoekers moet terugsturen als de situatie in het thuisland nog gevaarlijk is.
Toen raakte het mij. Wij Nederlanders, die ons zo op de borst kloppen over democratie en onze vrijheid om te kunnen en mogen zeggen wat we willen en denken, laten ons als een kudde hersenlozen wijsmaken dat het de politie spijt dat Joanna 30 april op de Dam –het kloppend hart van ons democratische land- is opgepakt. Dat het de bedoeling niet was, maar dat het ging om een persoonsverwisseling, terwijl uit alles blijkt dat dát een grove leugen is. En hoogaangeschreven interviewers als Pauw en Witteman lachen de republikeinse actie van Joanna weg, en maken er verder geen woord meer aan vuil.
Op 5 mei 2013 werd mij in al mijn gelukzalige vrijheid duidelijk dat Joanna van der Hoek op ernstige en zorgwekkende wijze is geschonden in haar recht op vrije meningsuiting. En wij laten het gebeuren, wij kijken de andere kant op en misschien zeggen wij over een aantal jaren:  “Wir haben es nicht gewusst”.

(c) Debby van den Bergh, mei 2013

vrijdag 20 juli 2012

Protest


Afgelopen maandag heb ik de hele avond zitten zappen zonder iets te zien dat de moeite waard was om langer dan vijf minuten te kijken. “Er zit een knop op je tv”, is nu het cliché waarmee ik om de oren geslagen ga worden, maar ik heb vaak een al dan niet interessant praatprogramma op staan omdat het zorgt voor gezellig gekeuvel op de achtergrond. Per definitie géén commerciële zender want anders word ik om de vijf minuten gek gegild door een hysterische Hadewych Minis (Hè? Wat? Ja, zo heet het arme wicht) die haar stem hoereert voor de tenenkrommende reclames van het Kruidvat.

Naast af en toe zappen benut ik mijn tijd nuttig; haren wassen, een boek lezen, nagels vijlen en poes Polleke vijfendertig keer naar buiten en weer naar binnen laten. Dat is het nadeel van een kat, ze heeft geen weersomstandighedeninstinct  en telkens als ze klaagt naar buiten te willen –en ik getergd de deur weer open- is ze verbaasd dat het regent en wil vervolgens binnen twee minuten weer naar binnen.

Daar hebben wij mensen geen last van. Wij wéten dat het regent als je naar buiten gaat. Zomer of winter, herfst of lente. In het voorjaar bezweren we elkaar dat een slecht begin van de lente tot een hete zomer zal leiden. Koude winters beloven een mooi voorjaar en een mooi voorjaar betekent koele zomernachten maar wel een schitterende nazomer. En het is ook zo. Alleen niet in Nederland. Daarvoor zullen we op z’n minst een kilometer of duizend moeten rijden of vliegen.

De gemiddelde Nederlander wil graag op vakantie naar een tropisch oord maar zou er niet willen wonen, “want”, zo zegt men “ik zou de seizoenen gaan missen, want altijd hetzelfde weer gaat ook vervelen”. Een dilemma dat we nu allemaal hebben, want ons keurig aangeharkte land kunnen we helaas niet overkappen en de seizoenen zijn inmiddels niet meer uit elkaar te houden. Want zomer of herfst, het waait en regent.

Wat nu? Laten we dit zomaar over ons kant gaan? Nee, toch? Dus hebben initiatiefnemers van het Actiecomité Stop het Slechte Weer (ASSW) voor aanstaande zaterdag een protestmars georganiseerd tegen slecht weer. Ze eisen betere weersomstandigheden. Heel even verbaasde ik me over de arrogantie van onze Amsterdamse medelanders omdat ze tegen de weergoden durven te demonstreren en daarmee misschien wel de goden verzoeken, maar later dacht ik, “waarom ook niet?”

Genoeg is genoeg! Wij hebben ook recht op zon. In dat godvergeten Afrika klagen ze almaar over droogte maar wij zouden ook wel eens een paar maanden een verzengende hitte willen voelen. Dat de herfst, winter en lente teleurstellend waren, daar kunnen we nog wel mee leven, maar een verregende zomer? Moeten we dat ook nog slikken? 
Nee, want we slikken al zoveel! Zoals de maagzuuropwekkende zelfverrijking in het bedrijfsleven, de (lange termijn) bonussen die deze goedzakken terugbrengen van vele miljoenen naar enkele miljoenen. Onze politieke leiders die ongeacht welke belofte telkens daadkrachtloos een rubberen ruggengraat tonen als er compromissen gesloten moeten worden. Het onderwijs dat wél daadkrachtig naar de kloten is geholpen. Ouderen die niet alleen door de media opzij worden gezet als hersenloos afval maar zo ook worden behandeld in onze zorgcentra. De teloorgang van een sociale samenleving door de komst van social media. De infantiele drang van reclamemakers om voor alles Amerikaanse termen te gebruiken. En, misschien een nóg grotere ergernis dan de na 23:00 uur schermvullende, glibberende snollen van SBS6; de stem van Hadewych Minis.

Dus ga ik zaterdag demonstreren in de protestmars tegen slecht weer.
Maar alleen als het droog is.

© Debby van den Bergh juli 2012

maandag 18 juni 2012

Zoet Gent


De stad lag er haast verlegen bij, alsof ze zich schaamde voor haar ontluikende schoonheid, als een schuchter meisje van dertien. Maar of ze bewust haar best deed om haar vormen te verbergen of dat ze werkelijk de uitstervende eigenschap bezit om totaal onwetend te zijn van haar sluimerende zinnelijkheid, werd mij niet duidelijk.
De eerste dag betrad ik haar ronde kasseien haast voorzichtig, angstig haar te doen schrikken of pijn te doen. Steels beroerde ik haar eeuwenoude muren in de hoop daarmee een blik te kunnen vangen van een voorbije glorieuze tijd.
            De zon was onze beste kameraad die dagen. Warm gouden stralen vergezelden ons op onze argeloze wandelingetjes door deze stad, die eigenlijk diep in haar hart zo graag op haar zusje Brugge zou willen lijken. Ze verraste ons door ons de gerestaureerde ruïne van een majestueus  kasteel te tonen dat –geheel onverwacht, of toch eigenlijk niet-  in het hart van haar zijn lag. Ze ontroerde ons met haar smalle oude straatjes, scheefhangende deuren en verrotte kozijnen, maar met lichtgele bloemen in blauwgeverfde potten aan de afbrokkelende muren. Het was het spel van verleiden en verleid worden. De stad liet ons kennismaken met haar eigenzinnige bewoners en wij…wij laafden ons aan de warmte van de zon, van de mensen, de hopachtige smaak van het vele donkerbruine bier, de gemoedelijke vriendelijkheid die de Belgen zo eigen is, de rust in onze harten, de stilte in ons hoofd en de liefde waarvan we zeker waren dat we die zouden bedrijven.
            Ze liet het toe dat wij haar ademden. Dat we onze handen kietelend door haar stromende aderen lieten glijden en het water als spiegel gebruikten om onze stralende, verliefd glanzende ogen in te kunnen zien. Misschien was ze trots, als ze aan de vooravond de dag kuste en haar straten en stegen, haar terrassen en rivieren liet onderdompelen in lichtgrijze schemer en haar vormen sensueel liet benadrukken door straatlantaarns.
Het was alsof ze zich tegoed deed aan onze lichte verbazing, wanneer we op een van haar bruggen stonden om haar adembenemende schoonheid te aanschouwen alsof ze een schilderij van Rembrandt was. Ze koesterde ons. Wij koesterden elkaar.
Alsof ze de muziek in cafés liet temperen als wij langs liepen om ons niet te storen bij de zoetgevooisde woorden die we elkaar schonken. Opengebroken straten werden gesloten opdat wij niet zouden struikelen als we onbedacht onze voeten neerzetten terwijl we alleen oog hadden voor elkaars monden, waar we kussen uit dronken. Ze wakkerde ons verlangen om te verlangen aan, ze spreidde zich zodat wij ons konden wentelen in haar zachte vlezige lichaam. Haar brede armen, bebouwd met pittoreske huisjes, vouwde ze om ons heen als een moeder haar armen om een kind. Voorzichtig blies ze lauwwarme wind langs onze verhitte hoofden zodat we afkoelden en ons intiem gefluister verloren ging.
Maar in de diepte van de zwarte nacht was ze stil. Ze zweeg. Ze liet alleen hier en daar een klein spoortje geluid door, maar alleen om ons te doen geloven dat we niet alleen waren. Om ons er van te door doordringen dat we haar duisternis mochten gebruiken om in een eindeloze emotie tot één te worden, maar dat we de dag erna onze vibrerende extase moesten delen met haar. Ze zou ons toestaan om onder te gaan, ons onder te dompelen in een opvlammende passie zoals enkel twee zielen dat kunnen, zoals alleen wij dat kunnen, maar dat we een eenheid vormden met haar. Dat haar nachtelijke aanwezigheid voldoende was om onze bezwete lichamen tot slaap te manen. Met haar zwijgen zei ze ons dat we haar niet zouden mogen verlaten eer we haar iets terug hadden gegeven voor alles dat ze ons had geschonken. Dat deden we; we deelden onze liefde met haar.

  
  

vrijdag 1 juni 2012

Column over van alles en niks


Wat ik doe als ik een column wil schrijven is vooral veel lezen. Er is in het nieuws altijd wel iets te vinden dat me triggert. Iets waarover ik mij verbaas, erger of waar ik om moet lachen en er vervolgens op een absurdistische manier mee aan de haal ga.
Maar het is me dit keer niet gelukt om mijn verbazing, ontsteltenis of ergernis om te zetten in een sappige cynische mening.
Het was eerder moedeloosheid die me overviel. Waar zou ik me nog druk over maken? En daarbij, wie interesseert zich überhaupt voor mijn venijnige blik op de wereld en wie hoop ik daarmee te kunnen beïnvloeden? U ziet, het leven van een columnist gaat niet over rozen.
Robert M. gaat in beroep tegen zijn vonnis. Het Kunduz akkoord wordt omarmd omdat we
allemaal dachten dat als het huidige kabinet zou aanblijven, er nog meer verkloot zou worden, maar dit akkoord gaat in de portemonnee net zoveel pijn doen.
Er worden dagelijks mannen opgepakt voor het maken van, of hebben van, kinderporno, al dan niet van hun eigen kinderen, Robert M.’s vonnis ten spijt. De goedhartige Antilliaan Ramsis Kwidama duikt in de Nieuwe Maas, verdrinkt omdat hij een jongen wil redden van de verdrinkingsdood en de ouders van het kind, gered door een voorbijvarende schipper, vinden het niet de moeite waard om de nabestaanden te bedanken voor zijn heldhaftige daad.
Vrouwen die geen eigen leven hebben kunnen massaal oranje, korte, geile jurkjes aanschaffen  om tijdens het aankomend EK nog een beetje aandacht van hun vent te krijgen. Een columnist zoals ik, kan er (met een grijns op de smoel, dat dan weer wel) donder op zeggen dat ze met voorgaande zin weer wordt uitgemaakt voor gefrustreerde feministische mannenhaatster. De werkeloosheid stijgt genadeloos. Komende zomer wordt het vast kloteweer. Duizenden kinderen worden dagelijks verkracht door wellustige mannen die hét niet kunnen op iemand van hun eigen leeftijd. Ondanks de drugspas is in Maastricht de drugsoverlast erger dan ooit. De piepjonge baby die Robert M, misbruikte, fotografeerde en filmde krijgt een flesje warme melk van zijn mentaal ingestorte moeder. In Nederland regent het terwijl het in Curaçao constant 29 graden is. DWDD gaat met zomerreces en het enige wat televisiekijkend Nederland nog heeft, is Zomergasten. Wij denken na over onze vakantiebestemming en ondertussen boeken hordes mannen een reisje naar Thailand, een wonderschoon land met beschikbare kindertjes. Er worden weer nota’s opgesteld waarin vette kerstbonussen voor directeuren worden aangekondigd. We worden gebeld door marketeers van Unicef voor een bijdrage, terwijl de directeur in 2011 een jaarsalaris kreeg van 501.469,65 euro.
En net als ik, bent u verbaasd, geërgerd, verontwaardigd of lachen we om deze dingen omdat we lamgeslagen zijn. Weerloos omdat we denken weerloos te zijn. We ondergaan.
Maar morgen schijnt de zon, en volgens mij worden we Europees Kampioen.

vrijdag 25 mei 2012

De teloorgang van Robben


Die arme Arjen Robben. Eens de held van ons nationaal voetbal en nu de risee van Europa. Zoals het spreekwoord al luidt: “Het kan verkeren”.
Maar hoe kan het zo verkeren?
Je bent een vriendelijke man die een aardig balletje kan trappen. Je begint bij Groningen en schopt vakkundig je carrière via PSV tot internationaal niveau.
Vervolgens verhuis je van de ene club naar andere, en groei je uit tot een held. Een voetvalheld. In mijn niet al te beste voetbalgeheugen werd Arjen Robben er tijdens het EK in 2004 tot Neerlands stomme verbazing (en uiteindelijke uitzinnige woede) uit het veld gehaald, waarna we de wedstrijd verloren. Dat was geen slimme zet van Dick Advocaat want ons elftal kan niet zonder Robben.
Ook Bayern München kan niet zonder Robben (even voor de dames, daar speelt de beste man momenteel voor een jaarsalaris waar 167 (!) Nederlandse gezinnen prima van zouden kunnen leven). In zijn tijd bij Bayern is onze Robben zelfs in 2010 uitgeroepen tot Duitse voetballer van het jaar. Wat mij verbaasd is dat de Nederlandse voetbalfan, die normaal gesproken alleen al bij het horen van het Duitse volklied bloeddoorlopen ogen krijgt, hartkloppingen, spasmen alsook moordneigingen, net zo hard meejuichen als Robben en Bayern winnen. Want nu mag het wel, want onze Robben speelt mee.
Het blijft een apart volk, die  mannen.

Ik heb de wedstrijd tussen Chelsea en Bayern niet gezien maar het nieuws kwam me snel ter oren; Robben had een penalty gemist. Vol ongeloof viel ik naast mijn stoel. Mijn kin zakte op mijn borst en mijn kaak  is na tien minuten in een krampstand blijven steken. Ik ben in mijn hele leven nog niet zo verbaasd geweest. Robben miste een (beslissende, ook dat nog) penalty! Hoe is het in Godsnaam mogelijk? Wij Nederlanders, wij voetballend oervolk, hebben onder ons een verrader, dat kan niet anders. De kans dat een voetballer, die ook onderdeel is van ons nationaal team, een penalty mist, is volgens de statistieken 1 op de 1.239.654.390, wat eigenlijk wil zeggen: onmogelijk.
Een Hollander die een penalty mist, het mot niet gekker worden. Zo zout hebben we het nog niet gevreten. Sinds het ontstaan van het voetbal heeft nog nooit een voetballer met Oranje bloed in zijn aderen een penalty gemist. En dan overkomt het Robben! Neerlands Hoop in bange dagen!

Op tv kwam een sportpsycholoog aan het woord die zei dat Robben deze intens verdrietige ervaring moet zien te overwinnen en gewoon moet dóór gaan. Dat vind ik wat kort door de bocht. Hoe verwerk je een dergelijk menselijk drama? Robben zal professionele hulp moeten krijgen om deze zwarte periode te evalueren, onderkennen en vervolgens te kunnen accepteren. Dat wordt een hell of a job, dat kan ik je nu al vertellen. Want het is ook niet niks. Dan denk ik bij mezelf, die Robert M. heeft ellende verzaakt, maar dit, DIT, is ook een tragiek die zijn weerga niet kent. Robben moet dit verdriet, deze teloorgang, deze nederlaag zien te verwerken en mét hem honderdduizenden voetballiefhebbers.
Hopelijk op tijd voor het EK. Want als het dan op penalty’s aan mocht komen zal ons elftal, met Arjen Robben, alle ballen er netjes inpegelen. Precies zoals het onze voetbaltraditie betaamt.