Die arme Arjen Robben. Eens de held van ons nationaal
voetbal en nu de risee van Europa. Zoals het spreekwoord al luidt: “Het kan
verkeren”.
Maar hoe kan het zo verkeren?
Je bent een vriendelijke man die een aardig balletje kan trappen.
Je begint bij Groningen en schopt vakkundig je carrière via PSV tot
internationaal niveau.
Vervolgens verhuis je van de ene club naar andere, en groei
je uit tot een held. Een voetvalheld. In mijn niet al te beste voetbalgeheugen werd
Arjen Robben er tijdens het EK in 2004 tot Neerlands stomme verbazing (en
uiteindelijke uitzinnige woede) uit het veld gehaald, waarna we de wedstrijd
verloren. Dat was geen slimme zet van Dick Advocaat want ons elftal kan niet
zonder Robben.
Ook Bayern München kan niet zonder Robben (even voor de
dames, daar speelt de beste man momenteel voor een jaarsalaris waar 167 (!)
Nederlandse gezinnen prima van zouden kunnen leven). In zijn tijd bij Bayern is
onze Robben zelfs in 2010 uitgeroepen tot Duitse voetballer van het jaar. Wat
mij verbaasd is dat de Nederlandse voetbalfan, die normaal gesproken alleen al
bij het horen van het Duitse volklied bloeddoorlopen ogen krijgt,
hartkloppingen, spasmen alsook moordneigingen, net zo hard meejuichen als
Robben en Bayern winnen. Want nu mag het wel, want onze Robben speelt mee.
Het blijft een apart volk, die mannen.
Ik heb de wedstrijd tussen Chelsea en Bayern niet gezien
maar het nieuws kwam me snel ter oren; Robben had een penalty gemist. Vol ongeloof
viel ik naast mijn stoel. Mijn kin zakte op mijn borst en mijn kaak is na tien minuten in een krampstand blijven
steken. Ik ben in mijn hele leven nog niet zo verbaasd geweest. Robben miste
een (beslissende, ook dat nog) penalty! Hoe is het in Godsnaam mogelijk? Wij
Nederlanders, wij voetballend oervolk, hebben onder ons een verrader, dat kan
niet anders. De kans dat een voetballer, die ook onderdeel is van ons nationaal
team, een penalty mist, is volgens de statistieken 1 op de 1.239.654.390, wat
eigenlijk wil zeggen: onmogelijk.
Een Hollander die een penalty mist, het mot niet gekker
worden. Zo zout hebben we het nog niet gevreten. Sinds het ontstaan van het
voetbal heeft nog nooit een voetballer met Oranje bloed in zijn aderen een
penalty gemist. En dan overkomt het Robben! Neerlands Hoop in bange dagen!
Op tv kwam een sportpsycholoog aan het woord die zei dat
Robben deze intens verdrietige ervaring moet zien te overwinnen en gewoon moet
dóór gaan. Dat vind ik wat kort door de bocht. Hoe verwerk je een dergelijk
menselijk drama? Robben zal professionele hulp moeten krijgen om deze zwarte
periode te evalueren, onderkennen en vervolgens te kunnen accepteren. Dat wordt
een hell of a job, dat kan ik je nu
al vertellen. Want het is ook niet niks. Dan denk ik bij mezelf, die Robert M.
heeft ellende verzaakt, maar dit, DIT, is ook een tragiek die zijn weerga niet
kent. Robben moet dit verdriet, deze teloorgang, deze nederlaag zien te
verwerken en mét hem honderdduizenden voetballiefhebbers.
Hopelijk op tijd voor het EK. Want als het dan op penalty’s
aan mocht komen zal ons elftal, met Arjen Robben, alle ballen er netjes
inpegelen. Precies zoals het onze voetbaltraditie betaamt.