dinsdag 15 maart 2011

Zijn wil is wet

Bij niemand is deze uitdrukking zo passend als bij de Italiaanse premier Berlusconi.
Zijn wil is wet en er zijn een talrijk aantal wetten bedacht door de juridische experts van de centrumrechtse coalitie in Italië en inmiddels ook ingevoerd. Een daarvan is een wettelijke bepaling dat de premier zelf kan bepalen of hij wel of niet tijd had i.v.m. zijn functie om naar de rechtbank te komen. Godzijdank verklaarde het Constitutioneel Hof in Rome dat deze wettelijke bepaling ongrondwettelijk is en dus moet Berlusconi, net als alle andere normale Italianen, komen opdraven als dat wordt verwacht.

Omdat ik het zo buitenproportioneel arrogant vind wat deze man verzint, schiet ik bij het lezen van zulke berichten telkens weer in de lach. Maar wat mij verbaasd is dat de Italiaanse bevolking dit allemaal pikt. Ik heb nog nooit in mijn leven gedemonstreerd maar als ik Italiaanse zou zijn ging ik vandaag nog met een spandoek de straat op.

Zijn nieuwste wetsvoorstellen zijn het aan banden leggen van het gebruik van telefoontaps in strafzaken en het verkorten van verjaringstermijnen. Niet toevallig lopen er strafzaken tegen Berlusconi gebaseerd op meineed, fraude en corruptie en seksueel misbruik van een minderjarige.
Zijn wij hier in Nederland gelukkig met een wetsvoorstel waardoor misbruikzaken niet meer kunnen verjaren, in Italië gaan ze een heel andere richting op.
Berlusconi schijnt appartementencomplexen te bezitten waarin jonge meisjes gratis mogen wonen op voorwaarde dat ze op zijn seksfeestjes aanwezig zijn en vooral gezellig mee doen.
Buiten het feit dat deze vieze, ouwe (hij is al 75), verlopen en pedofiele vent graag zelf op amper 18 jarige meisjes gaat liggen, riekt zijn handelswijze in mijn beleving naar prostitutie. Berlusconi als über pooier.
En zo’n man is de regeringsleider van een land. Zijn gedrag komt in elk geval overeen met zijn politieke mening dat een land net zo bestuurd moet worden als een bedrijf. Efficiënt. Efficiëntie vergroot de daadkracht van een bedrijf (en ook een land), aldus zijn standpunt.
Ja, efficiënt kun je Berlusconi wel noemen. Deze rijke mediamagnaat is niet alleen eigenaar van media imperium Meganet, maar door zijn regeringsleiderschap heeft hij macht over 90 % van de Italiaanse media. De reden van Berlusconi om de politiek in te gaan is net zo efficiënt als zijn ideeën. Deze slimmerik is de politiek ingegaan om als volksvertegenwoordiger onschendbaarheid te verkrijgen in verband met zijn corruptieprocessen.

Nu dus weer de wetsvoorstellen die er voor moeten zorgen dat hij niet vervolgd kan worden voor seks met een 17 jarig meisje en het feit dat hij zijn macht heeft misbruikt om het betreffende meisje dat was opgepakt vanwege diefstal, vrij te krijgen.
Daadkracht is zijn beste eigenschap, aldus de bescheiden mening van deze narcist. En inderdaad, hij heeft al de nodige journalisten daadkrachtig ontslagen die naar zijn zeggen neigen naar communisme. Verder zijn verschillende televisiejournalisten na kritische opmerkingen aan het adres van Berlusconi ontslagen of uit de programmering geschrapt.
Om die reden is Italië het 77e land in de wereld qua persvrijheid.
Geen al te beste score voor de leider van ‘Volk van de Vrijheid’, zoals zijn politieke partij heet.
Silvio Berlusconi, de eerste man van Italië, de fraudeur, de homohater, de corrupte politicus, de pedofiel, de communistenhater voelt zich ver verheven boven het volk en bewijst dat door die schandalige -op zijn maat gemaakte- wetten.
Silvio Berlusconi is niet bezig met de Vrijheid van het Volk, hij is alleen maar bezig met de ultieme Vrijheid van Silvio Berlusconi.

Debby van den Bergh maart 2011

dinsdag 1 maart 2011

Schaamteloos

Het zal je maar gebeuren. Maak je een buitensporig persoonlijk drama mee en de dader gaat met je tragedie aan de haal.
Dat gebeurt nu met de in 2005 ontvoerde Claudia Melchers.
Op een avond is deze vrouw, nadat ze enkele uren daarvoor telefonisch is bedreigd, door drie mannen uit haar woning ontvoerd. Haar twee kleine kinderen en haar buurman, die ze had gebeld na de dreigementen, stonden erbij en keken ernaar. Eerder die avond had ze haar partner en een goede vriend in paniek gebeld maar deze namen de telefoon niet op. De buurman wel.
Terwijl buurman gekneveld toekeek werd zij in een kist het huis uitgedragen. Voor de volledigheid van het verhaal; er werd 300 kilo cocaïne geëist als losgeld.
Zo’n vreemde eis tot losgeld werpt natuurlijk vragen op en in plaats van slachtoffer wordt je dan verdacht (of althans, haar rijke vader) van cocaïnehandel.
Buiten alle twijfelachtige feiten om, al zou je vader betrokken zijn bij ongure zaakjes (die overigens niet waar bleken te zijn) en al wekt het argwaan dat je goede vrienden en buurmannen belt als je in paniek bent en niet de politie, de confrontatie dat degene die jou van je vrijheid heeft beroofd vervolgens een boek gaat schrijven over jouw ontvoering, is pas echt een buitensporig drama.
De ontvoerder Izaan Imiralam Moeniralam, die in het programma Pauw en Witteman grijnzend zijn verhaal mocht komen doen, heeft tijdens zijn gevangenschap een nieuwe gave ontdekt. De gave van het schrijven. Hij heeft een paar jaar kunnen nadenken over zijn boek. In oktober 2007 is hij veroordeeld tot tien jaar cel voor de ontvoering. Opmerkelijk detail is dat hij drie en een half jaar (!) later weer op vrije voeten is en in het programma van P&W ruimte krijgt om zijn boek over de ontvoering, gijzeling en afpersing van Claudia Melchers aan de man te brengen.
Buiten het feit dat het mij verbaast dat iemand die een straf van tien jaar voor zo’n ernstig misdrijf krijgt, na amper vier jaar alweer vrolijk rondloopt, begrijp ik niet waar die man het lef vandaan haalt om er ook nog een boek over te schrijven.
Inmiddels wordt in twijfel getrokken of het boek daadwerkelijk is gedrukt, maar de VARA heeft het manuscript in handen, dus Moeniralam heeft er in elk geval een paar weken flink zitten zweten op zijn verhaal.
Toen ik het hoorde was het eerste dat in mij opkwam; schaamteloos.
Schaamteloos om een onschuldige vrouw, in haar eigen vertrouwde omgeving, voor de ogen van haar kinderen weg te sleuren, in een kist te stoppen en haar mee te nemen. Schaamteloos, om iemands vrijheid en leven op gelijke voet te stellen met 300 kilo cocaïne. Schaamteloos, om vervolgens een boek te schrijven over je gruwelijke daad. Schaamteloos, om haar en allen die haar dierbaar zijn, door het schrijven van een boek wéér te confronteren met die angstaanjagende gebeurtenis die zij met man en macht proberen te vergeten en te verwerken.
Schaamteloos, omdat een meedogenloze ontvoerder na zijn misselijkmakende daad ook nog een slaatje probeert te slaan aan het leed dat hij heeft veroorzaakt.
Schaamteloos, dat een publieke zender een platform heeft geboden aan deze gewetenloze misdadiger.





© Debby van den Bergh maart 2011