dinsdag 7 mei 2013

Vrijheid van meningsuiting

Soms moet ik informatie die tot mij komt even laten bezinken voor ik er iets mee kan of wil. Om die reden wil ik met terugwerkende kracht iets met u delen dat mij al enige tijd dwars zit.
Vorige week dinsdag, op Koninginne- en kroningsdag, zat ik laat op de avond naar Pauw en Witteman te kijken. In het programma was natuurlijk aandacht voor de kroning en ook voor de republikeinse activiste Joanna van der Hoek. Joanna had ten tijde van de balkonscene op de Dam een stuk karton opgehouden met de tekst ‘ ik ben geen onderdaan’.
Joanna is om die reden opgepakt en een paar uur vastgezet.
Tot mijn verbazing werd Joanna in P&W neergezet als iemand met een bijna grappige republikeinse afwijking, zo iemand waar er gelukkig maar een paar van rondlopen. Of zoals Sonja Barend schamperde: “Anderhalve man en een paardenkop, dus waar maken we ons druk om?”  Er werd volledig voorbijgegaan aan het feit dat deze dame de mond is gesnoerd op een on-Nederlandse, intimiderende wijze door de politie, je grootste vriend. De heren Pauw en Witteman zaten er minzaam glimlachend bij en benadrukte nog maar eens wat een prachtige kroningsdag het was.
Ach. Ik ben gaan slapen. Er zijn wel meer programma’s waar ik een kritisch geluid van verwacht als het gaat om het beperken van onze vrijheid van meningsuiting (al dan niet op een kroningsdag) en die zich niet laten verleiden tot het zwelgen over ons koningspaar, want ineens bleek heel Nederland koningsgezind te zijn en is prinses Beatrix nog nét niet heilig verklaard. Nee, ik ben geen antimonarchist. Ik ben wel wars van hypocrisie en zou daarnaast graag zien dat ons koningshuis  – net als ik én de rest van Nederland- zichzelf zou kunnen bedruipen.
Drie dagen later, weer P&W. Dit keer mag schrijfster Heleen van Royen haar nieuwe boek komen promoten. Dat kan. Dat ook nu de heren Pauw en Witteman vervallen in oppervlakkig geneuzel is zonde van de zendtijd maar ja, Heleen van Royen moet haar boek kunnen verkopen en wellicht dat hier andere belangen op de loer liggen. Dan begint mevrouw van Royen over de snapshots die zij afgelopen jaren met haar mobiele telefoon van zichzelf heeft gemaakt (bij voorkeur met zo min mogelijk kleding aan). Van deze niemendalletjes wordt nu een expositie gemaakt en er komt een boek van. Begrijpelijk, want volgens Van Royen zijn de snapshots niet zomaar kiekjes, maar gaat het om conceptuele kunst. Conceptuele kunst. O. En de heren P&W? Zij glimlachen, maken kritiekloos een dolletje en zullen de schrijfster ongetwijfeld weer uitnodigen als haar Kiekjesboek gepromoot moet worden. Het was net alsof ik naar RTL Boulevard zat te kijken.
Ach. Ik ben gaan slapen. Nog even de twijfel of ik via de spiegel een snapshot van mezelf zou maken; ik bedrijf ook graag conceptuele kunst, maar heb er van afgezien.
Eergisteren was het 5 mei. Bevrijdingsdag. Op een zonovergoten Malieveld in Den Haag genoot ik, zittend op een stoffige grasmat, samen met mijn liefje van elkaar, van de zon, en van een klef patatje met mayo die we wegspoelden met een lauw biertje; de perfecte ingrediënten voor een kortstondig moment van opperst geluk. Ik zag duizenden mensen zitten, lopen, lachen, genieten en volledig zichzelf zijn. Bij de uitgang stond een man vreedzaam te demonstreren, hij hield een stuk karton op met een tekst die als strekking had dat de politiek niet te snel asielzoekers moet terugsturen als de situatie in het thuisland nog gevaarlijk is.
Toen raakte het mij. Wij Nederlanders, die ons zo op de borst kloppen over democratie en onze vrijheid om te kunnen en mogen zeggen wat we willen en denken, laten ons als een kudde hersenlozen wijsmaken dat het de politie spijt dat Joanna 30 april op de Dam –het kloppend hart van ons democratische land- is opgepakt. Dat het de bedoeling niet was, maar dat het ging om een persoonsverwisseling, terwijl uit alles blijkt dat dát een grove leugen is. En hoogaangeschreven interviewers als Pauw en Witteman lachen de republikeinse actie van Joanna weg, en maken er verder geen woord meer aan vuil.
Op 5 mei 2013 werd mij in al mijn gelukzalige vrijheid duidelijk dat Joanna van der Hoek op ernstige en zorgwekkende wijze is geschonden in haar recht op vrije meningsuiting. En wij laten het gebeuren, wij kijken de andere kant op en misschien zeggen wij over een aantal jaren:  “Wir haben es nicht gewusst”.

(c) Debby van den Bergh, mei 2013