Ik mag mijn buurman niet. Vandaag of morgen zal ik hem maar een mes tussen zijn ribben planten. De tandarts die ooit in een poging om mijn vast gewortelde verstandskiezen te verwijderen mijn kaak (links en rechts) aan gort heeft getrokken ga ik ook nog eens opzoeken met een jachtgeweer.
En dan die kutkinderen die mij vroeger op school durfde te treiteren! Ik organiseer een reünie en maai ze in een beweging allemaal neer. Zal ze leren.
De ex die het ooit in zijn lelijke kop durfde te halen om een andere vrouw boven mij te verkiezen ga ik postuum castreren en bij de supermarkt waar laatst die kassamedewerkster mij arrogant aankeek flikker ik een granaat naar binnen. Dat zal haar blikveld doen verruimen.
Wat lucht dat op. Heerlijk om je agressie gewoon als gevoel te erkennen en er mee aan de slag te gaan. Niks opkroppen of met zieleknijpers gaan praten. Actie ondernemen!
Godzijdank is bovenstaande tekst volledig fantasie. Niet alleen vind ik mijn buurman wel een beste vent, mijn tandarts heb ik zijn misstap vergeven (je vergeet pijn nu eenmaal snel) en vroeger op school werd ik niet getreiterd want ik was een populaire leuke meid. Exen die een ander boven mij hebben verkozen bestaan niet en kassamedewerkers lachen mij altijd innemend toe, en dat heeft dan weer te maken met mijn zachtaardige voorkomen en intens vriendelijke gezicht.
Maar er zijn mensen die anders in het leven staan. Bewijs is de vierentwintig jarige T. van der V. die in Alphen aan den Rijn totaal willekeurig onschuldige mensen heeft doodgeschoten.
Ik had eigenlijk zijn volledige naam niet willen weten, noch het feit dat zijn vader kunstschilder is en zijn oma auteur. Ik zou liever geen krantenartikelen zien die koppen “Tristan was bezig met rampen”. Tristan, alsof ik hem ken. Alsof we praten over een buurjongen die we allemaal wel eens hebben zien lopen maar waar we verder geen zinnig woord over kunnen zeggen. Ik wil zijn naam niet weten. Ik had zijn kop nooit hoeven zien. Ik wil niet in de ogen kijken van een lachende jongen die zijn middelvinger opsteekt naar de camera. Een doorsnee gezicht dat aan het eind van zijn doorsnee leven zes mensen meesleurt in de dood. Drie van zijn slachtoffers zaten in een scootmobiel en de oudste, een vrouw van 91, heeft hij door het hoofd geschoten; dat gegeven zegt mij genoeg over de dader.
Ik wil niks van hem weten. Niet wat zijn hobby’s waren, niet waar hij woonde, niet of hij vrienden had of niet, niet of hij veel contact had met buurtbewoners of zich als een einzelgänger gedroeg. Wat ik vooral niet hoef te weten is waarom hij deed wat hij deed omdat er toch geen enkele plausibele verklaring te geven is voor de verachtelijke daad waaraan hij schuldig is. Het verdriet van de mensen die achterblijven wordt er niet minder om. Het gemis, de verbijstering en de boosheid niet minder intens. Ook hoef ik geen beelden van huilende mensen die op de plek des onheil bloemen neerleggen bij het zoveelste bord met de tekst “Waarom”.
Wel zou ik mooie portretten willen zien van familie en vrienden van de slachtoffers die liefhebbend vertellen hoe lief, bijzonder en leuk hun geliefde was voor een onbekende gek hun van het leven beroofde. Als de betrokken families het zouden willen, laat dan maar foto’s zien van meneer Boezaard en zijn vrouw Boezaard-Bierman, of van meneer Deutekom van 80 of de nog oudere dame van Doorn-Hollander die ongetwijfeld een lieve oma was voor kinderen, kleinkinderen en wie weet wel achterkleinkinderen. Of mevrouw ter Haar-Duijts, of van de Syrische meneer Youssef. Geef deze mensen een gezicht opdat ze niet helemaal zullen vervagen.
Laat zien dat hun leven zin heeft gehad en toon ons een stukje van dat bestaan dat ze onvrijwillig hebben moeten achterlaten enkel en alleen omdat een narcist te laf was om alleen de dood te aanvaarden.
De enigen die zich druk moeten maken om de dader zijn politie, justitie en gezondheidszorg. Leg daar de vraag neer of het verstandig is om een jongen die schizofreen is toe te laten tot een schietclub. Vraag of het slim is om een schizofreen die in therapie is geweest vanwege stemmen in zijn hoofd, vijf wapenvergunningen te verstrekken. Vraag waarom er bij het verstrekken van een wapenvergunning op zijn minst geen verklaring van –geestelijke- geschiktheid moet worden overlegd. Vraag waarom er überhaupt wapenvergunningen worden verstrekt aan personen die beroepshalve geen wapen nodig hebben.
Dat is de ‘waarom’ waarop ik wel een antwoord zou willen krijgen.
© Debby van den Bergh. April 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten