Wat ik doe als ik een column wil schrijven is vooral veel
lezen. Er is in het nieuws altijd wel iets te vinden dat me triggert. Iets waarover ik mij verbaas,
erger of waar ik om moet lachen en er vervolgens op een absurdistische manier
mee aan de haal ga.
Maar het is me dit keer niet gelukt om mijn verbazing,
ontsteltenis of ergernis om te zetten in een sappige cynische mening.
Het was eerder moedeloosheid die me overviel. Waar zou ik me
nog druk over maken? En daarbij, wie interesseert zich überhaupt voor mijn
venijnige blik op de wereld en wie hoop ik daarmee te kunnen beïnvloeden? U
ziet, het leven van een columnist gaat niet over rozen.
Robert M. gaat in beroep tegen zijn vonnis. Het Kunduz akkoord
wordt omarmd omdat we
allemaal dachten dat als het huidige kabinet zou aanblijven,
er nog meer verkloot zou worden, maar dit akkoord gaat in de portemonnee net
zoveel pijn doen.
Er worden dagelijks mannen opgepakt voor het maken van, of
hebben van, kinderporno, al dan niet van hun eigen kinderen, Robert M.’s vonnis
ten spijt. De goedhartige Antilliaan Ramsis Kwidama duikt in de Nieuwe Maas,
verdrinkt omdat hij een jongen wil redden van de verdrinkingsdood en de ouders
van het kind, gered door een voorbijvarende schipper, vinden het niet de moeite
waard om de nabestaanden te bedanken voor zijn heldhaftige daad.
Vrouwen die geen eigen leven hebben kunnen massaal oranje,
korte, geile jurkjes aanschaffen om
tijdens het aankomend EK nog een beetje aandacht van hun vent te krijgen. Een columnist
zoals ik, kan er (met een grijns op de smoel, dat dan weer wel) donder op
zeggen dat ze met voorgaande zin weer wordt uitgemaakt voor gefrustreerde
feministische mannenhaatster. De werkeloosheid stijgt genadeloos. Komende zomer
wordt het vast kloteweer. Duizenden kinderen worden dagelijks verkracht door
wellustige mannen die hét niet kunnen op iemand van hun eigen leeftijd. Ondanks
de drugspas is in Maastricht de drugsoverlast erger dan ooit. De piepjonge baby
die Robert M, misbruikte, fotografeerde en filmde krijgt een flesje warme melk
van zijn mentaal ingestorte moeder. In Nederland regent het terwijl het in
Curaçao constant 29 graden is. DWDD gaat met zomerreces en het enige wat televisiekijkend
Nederland nog heeft, is Zomergasten. Wij denken na over onze vakantiebestemming
en ondertussen boeken hordes mannen een reisje naar Thailand, een wonderschoon
land met beschikbare kindertjes. Er worden weer nota’s opgesteld waarin vette kerstbonussen
voor directeuren worden aangekondigd. We worden gebeld door marketeers van Unicef
voor een bijdrage, terwijl de directeur in 2011 een jaarsalaris kreeg van
501.469,65 euro.
En net als ik, bent u verbaasd, geërgerd, verontwaardigd of
lachen we om deze dingen omdat we lamgeslagen zijn. Weerloos omdat we denken weerloos
te zijn. We ondergaan.
Maar morgen schijnt de zon, en volgens mij worden we Europees
Kampioen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten