Er werd altijd gedacht dat een spermacel naar
een eicel toe zwemt in het vrouwelijk voortplantingsstelsel. Dat lijkt niet het
geval: gezonde zaadcellen botsen en kruipen, zo lees ik op de nieuwssite.
Dat moet een ontgoocheling zijn voor mannen. Had
je het idee dat jouw zaadcellen als een raket de baarmoeder worden ingeschoten
waarna ze zich in als ware het in een triatlon overgaan tot een zwemprestatie a
la Hoogenband, onderling vechten als een ware Mike Tyson om als eerste de
begeerde eicel te bereiken waarna een hoogstandje wordt bereikt in het
doordringen in de weerbarstige kern waar fantasieën van Arnold Schwarzenegger
gelijkwaardig aan zijn, blijkt het niet waar te zijn.
Die begeerlijke spermacellen zwemmen niet, die
kruipen.
De grootste trots van een man, zijn vermogen
leven voort te brengen is geen Olympische Gouden medaille zwemmer maar een
blind, onhandig slijkspringertje. Miljoenen blinde onhandige slijkspringertjes,
dat dan weer wel.
De man, die het vrouwelijk geslacht in alle sportieve
opzichten overtreft, laat het in de baarmoeder op een essentieel punt eigenlijk
een beetje afweten. Zijn mannen overtreffend in alle sporten, ze lopen harder,
springen verderen hoger, maar bij de voortplanting modderen ze een beetje aan.
Ik zie het voor me, spermacellen die zich traag
voort kruipend bewegen en daarbij ook nog tegen elkaar opbotsen in die donkere
warme omgeving, zonder te weten waar ze heen moeten. Op de tast op zoek naar de
hoofdprijs.
Ik geef het je te doen. En dan ook nog kruipend.
En dan gaat het ook nog over gezonde
spermacellen, ik vraag me af wat de ongezonde zaadcellen doen. Draaien ze
doelloos rondjes? Liggen ze voor apegapen of keren ze om en proberen ze
kruipend terug te keren naar de bron? Het is toch wat in die baarmoeder. Geen
ultieme zwemwedstrijd maar een horde doelloos dobberend zaad dat zich amper
weet voort te bewegen in de ultieme oeromgeving. Het lijkt de realiteit wel.
Waar mannen onzeker over zijn, is de vrouw.
Mannen begrijpen vrouwen niet, en dat terwijl we zo doorzichtig zijn als een
negligé. Mannen raken al snel de weg kwijt in de ondoordringbare gedachtegang
van een vrouw en als gevolg daarvan gaan ze minder hard lopen en zich trager
bewegen. Uiteindelijk bereiken ze kruipend hun doel wel, maar het pad gaat niet
over rozen.
Het is eigenlijk allemaal zo logisch.
De trage gang van het sperma staat feitelijk symbool voor de grote twijfel of wij mannen nou eigenlijk wel zo nodig kinderen willen én voor hun goede inborst om toch maar - zij het met de nodige bedachtzaamheid - het broedse vrouwtje haar zin te geven.
BeantwoordenVerwijderenWat is jouw probleem met mannen? Zie mijn commentaar op Joop.nl.
BeantwoordenVerwijderen